Архівы катэгорыі: Наша спадчына
Якуты — італьянцы?..
Для чалавека не з нашай мясцовасці загаловак можа здацца нейкай балібірдой: як цюркскі народ якуты, карэнныя жыхары Якуціі, могуць быць італьянцамі? Тутэйшыя ж ведаюць, што Якута — гэта мясцовае прозвішча. У Кулянах яно было даволі распаўсюджаным і, трэба зазначыць, што сустракаецца яшчэ ў самых першых крыніцах, дзе згадваецца наша вёска. Такім чынам, Якуты — гэта карэнныя насельнікі Кулян. Але ж цікавым было заўсёды паходжанне гэтага прозвішча, і ў мяне нават пра гэта пыталіся. Самае простае тлумачэнне, што напрошваецца неяк па сабе, натуральна, вядзе нас да назвы карэннага народа Якуціі. Але ў пытаннях этымалогіі самае простае тлумачэнне, часцей за ўсё, самае няправільнае. далей
Павень, павень, ветрык
Ой, у полі жыто
Ой, на дубочку
Махарай і стапарч
Мова кулянцаў некалі была багатай на розныя, часам даволі цікавыя, дыялектныя слоўцы, якія цяпер рэдка пачуеш (хіба ад самых старых). Узгадаліся во мне два такіх словы, хоць і блізкія па значэнні, аднак з розным сэнсам. далей
Пазнаў па мове
Пішуць, што на 88-м годзе жыцця памёр Алесь Каўрус, беларускі мовазнаўца. Выкладаў у мяне на філфаку стылістыку беларускай мовы. Быў звязаны з нашымі мясцінамі. Гэта пра яго я пісаў: далей
Асеннія Дзяды ў Кулянах
На асеннія Дзяды на могілкі не хадзілі – ішлі ў цэркаў і давалі за ўпакой, прыпаміналі ўсіх памёршых родзічаў. А на вечар рабілі багату вячэру. На Дзяды заўсёды рэзалі бараноў.
І што за бяда, што п’ецца вада
Бацька наш неяк расказваў такую «байку». У аднаго мужыка ды была надта хітрая жонка. Як ставіць у печ варыцца які крупнік ці капусту, дык укіне туды кавалак добры скваркі. А перад тым, як падаваць на стол, дастане яе, з’есць цішком, а мужыку аднаго таго крупніку, ці чаго там, налье. далей
Вялікдзень
Праходзіць мясаед, пачынаяцца Вялікі пост. Сем тыдняў усе людзі посцілі, хадзілі ў цэркаў спавядацца. далей