Павень, павень, ветрык, сціха-памаленьку,
Павень з таго краю, з куль мілую маю.
Ветрык павявае, голас падавае,
Што мая мілая другія займае.
Ці лісты пісаці, да мілое слаці,
Ці каня сядлаці, самому ехаці.
Як прыехаў к мілай, да мілое ў госці,
А ў мае мілое ўсей двор у памосце.
— Ой, ты ж, мая міла, што ж ты нарабіла?
Нашто ж, мая міла, усей двор вымасціла.
Нашто ж, мая міла, другія любіла?
Другія любіла, шчэ й верно кахала,
А мне, маладому, праўды не сказала.
Запісана ў 1992 годзе ад Клаўдзіі Андрэеўны Калач (1920 г.н.), в. Куляны, Пружанскі раён Брэсцкай вобл.