У адном баку сонцо ўсходзіць, а ў другом зайходзіць,
Там жанаты да дзяўчыны штовечара ходзіць.
Як ён прыйшоў пад акенцо: “Здрастуй, дзеўчо сэрцо!”,
Яна яму адказала: “Забі жонку першу”.
Як ён прыйшоў дадоманьку, пачаў жонку біці,
Яго жонка маладая пачала прасіці:
— Не бі, не бі, мой міленькі, да самое смерці –
Ёсць у мяне ойцец, маці, трэба наказаці.
— Вы, суседзі, добры людзі, накажэце цешчы:
Няхай прыйдзе, адведае даччыное смерці.
Ішла маці дарожанькаю, глянула ў акенца –
Ляжыць дачка забітая, накрыта радзенцам.
Ўвайшла ў сені, ўвайшла ў хату, ўспляснула рукамі:
— Дзяткі ж мае, міленькія, што й сталасё з вамі?
Вы, суседзі, добры людзі, дайця папу знаці,
Няхай прыйдзе маё дзіцё споведзь спавядаці.
Няхай прыйдзе маё дзіцё споведзь спавядаці,
Сажань дошкі, зямлі трошкі – дый будзе ляжаці.
А гэтага шэльму зяця ў ланцугі скаваці,
Ў ланцугі скаваці, на Сібір саслаці.
Запісана ў 1992 годзе ад Марыі Андрэеўны Сяргеевай 1910 г. н. ў вёсцы Куляны Пружанскага раёна Брэсцкай вобл.