Салавейка малянькі,

Салавейка малянькі,

Твой галасок удалянькі.

Не садзіся на акне,

Не задавай жалю мне.

Не задавай жалю мне,

Бо я ў чужой старане.

 

Я без маткі, без атца,

Без сястронкі, без братца.

Адбілася ад роду,

Як белы камень у воду.

 

Пайду ў поле гукаці,

Сваю матку шукаці.

Знайшла ў полі былінку,

Свае маткі магілку.

 

Устань, матко, да мяне,

Устань, матко, да мяне –

Трудно жыці без цябе,

Навучы рабіць мяне.

 

Будуць людзі гаварыць,

Што не ўмею я рабіць.

Будуць людзі асуджаць,

Што не ўмею кросен ткаць.

 

Ой, не ўстану, не магу,

Шчасця-долі не ўдзялю –

Насыпалі зямліцы

На белыя ручыцы.

 

Запісана ў 1992 годзе ад Марыі Андрэеўны Сяргеевай  1910 г. н. ў вёсцы Куляны Пружанскага раёна Брэсцкай вобл.