Стаіць студня студнёвая,

У ёй вада зімовая.

А хто ў тую студню гляне,

Та ў дзяўчыны сэрцо вяне.

 

Та ў дзяўчыны сэрцо вяне,

Што мой мілы пье, гуляе,

Што мой мілы пье-пьянуе

І ўдома не начуе.

 

Прыйдзі, мілы, я раззую,

Прыйдзі, мілы, я раздзену

І на сваю пасцель белу.

 

—          Адхіліся, нялюбая,

Бо ў мяне е другая.

—          Хоць у цябе тры-чатыры –

Я найлепшая за ўсіх.

 

На рушнічку я стаяла

І залаты вянец дзяржала,

І залаты крэст цалавала.

 

Запісана ў 1992 годзе ад Аляксандры Іванаўны Прэдка ( 1918 г.н.), в.  Куляны Пружанскага раёна Брэсцкай вобл.