Ой, каліна-маліна вясной чырванее,

Аддала мяне матулечка, дзе вяліка дружына.

А я тую каліну паламлю ды пакіну,

За ліхім мужам, за разбойнічкам я навекі загіну.

 

Не ўважай мяне, мамо, што я нізкаго росту –

Завядзі мяне, утапі мяне дзе з высокаго мосту.

 

Не ўважай мяне, мамо, што я белаго лічка –

Завядзі мяне, утапі мяне, дзе чысценька вадзічка.

 

— Не тапіся, дачушко, бо ты душу загубіш,

Трэ было ўпярод сказаць, каго вернянько любіш.

 

— Каго верно любіла, я павек не забуду.

Наракала я на матуленьку, й наракаці я буду.

 

Запісана ў 1992 годзе ад Марыі Андрэеўны Сяргеевай  1910 г. н. ў вёсцы Куляны Пружанскага раёна Брэсцкай вобл.