У часы дзяцінства нашых бацькоў, мо ў 40-х, а мо ў 50-х гадах ужо мінулага стагоддзя, экзамены школьнікам трэба было здаваць па заканчэнні кожнага класа. Здаў экзамены — перавядуць у наступны клас, не здаў — будзеш сядзець яшчэ год.
Прыйшоў Пашка Казакоў (Качан) са школы ў апошні дзень вучэбнага года, а бацька, Сцяпан, дый пытаецца:
— Ну, што, Пашка, здаў акзамены?
Кажа:
— Здаў!
Ну, дый добра, бацька і рады. А Пашка закінуў торбу з тымі сшыткамі за печ на цэлае лета.
Але тое лета, як і ўсе леты, праляцела ў момант вока — зноў восень, зноў дзеткі ў школку, як той казаў. Ходзіць Пашка ў школу дый ходзіць, нікому нічога ні ў галаве. Пакуль неяк бацьку не патрапіліся на вочы Пашкіны сшыткі, чытае на адным «…вучня 6-га класа Качана Паўла»… Хм… Бярэ другі сшытак — «…вучня 6-га класа Качана Паўла». Трэці, чацверты — тое ж самае, дзённік — «…вучня 6-га класа Качана Паўла».
Пачухаў патыліцу, кажа:
— Эх, Пашка, Пашка — акзамены здаў і зноў у шосты клас ходзіш…
Сам Сцяпан, казалі, гэтаксама быў чалавек фокусны. Радыё грала, песеньку там спявалі вядомую савецкую:
Пусть всегда будет солнце!
Пусть всегда будет небо!
Пусть всегда будет мама!
Пусть всегда буду я!
Дык Сцяпан той як трэсне кулаком па радзіві:
— А папа дзе, ё.. вашу маць?!.
P.S.: Нейкімі, дарэчы, сваякамі мы былі, хутчэй за ўсё: прозвішча майго прадзеда Аляксея (Лазара) гэтаксама Качан, і хаты стаялі іхнія адна насупраць другой (некалі ж насупраць кожнай хаты пляц быў абавязкова, а як жаніліся, раздзяляліся — забудоўвалі), ды і бабу Марусю ж нашу заўсёды называлі Маруся Казакова. Напэўна, можа прадзед з Сцяпанам былі якімі дваюраднымі…