У савецкія часы, калі міліцыя прыязджала ў вёску шукаць самагонку, то па сяле мігам, без ніякіх тэлефонаў, разляталася: трасуць! трасуць! І ўжо хавалі ўсе ўсё, што можна, самі хаваліся ці замыкаліся ў хатах. Бо «патрасці» было што ці не ў кожнай хаце — гналі, лічы, усе.

І от раз так прыехалі трасці ды ў цёткі Жэні Цукравае знайшлі тую самагонку. Давай складаць пратакол. Паняты трэба. Прывялі суседа — дзеда Шурку нашага, Лазара. Дае міліцыянер яму той пратакол, кажа:

— На, Качан, падпісвай!

А той:

— Сто падпісваць?

— Ну, пратакол, што самагонку у твае суседкі знайшлі.

— А адкуль я ведаю, сто гэто самагонка?

Гэтак? Міліцыянер бярэ кубачак (былі гэткія эмаліраваныя, грамаў можа на дзвесце), налівае:

— На, пі!

Той, не доўга думаючы, і перакуліў, абцёр губы.

Міліцыянер кажа:

— Ну, што, самагонка?

А гэты вылупіўся на яго тым адным сваім вокам, кажа:

— Ты сто, таварыс маёр, суціс?..