Ой, зіма-зіма, ты марозліва,

Прашу я цябе: не змарозь мяне.

Не змарозь мяне, з паходу ідучы,

З паходу ідучы, каня вядучы.

 

У левай ручаньцы каня вядучы,

У правай ручаньцы збруй нясучы.

 

Ох, ты, збруй мая, афіцэрская,

Галоўка ж мая, кавалерская.

 

Жана мужа зненавідзяла,

Павяла ў сад ды зарэзала.

 

Як прыйшла дамой, села за сталом,

Села за сталом ды ўсё піша пяром.

 

Усё піша пяром, гаворыць словам:

—          Ой, худо-худо за ліхім мужам,

А яшчэ хужэй ды без ніякаго.

 

Ой, пайду я ў сад клікаці назад:

—          Уставай, міленькі – ужо дзень беленькі.

 

Да ўжо свет-зара, праспацца пара,

Сладкіх яблычкаў ты накушаўся,

Салаўіных песенак ты наслушаўся.

 

Запісана ў 1992 годзе ад Марыі Андрэеўны Сяргеевай  (1910 г.н.) у вёсцы Куляны Пружанскага раёна Брэсцкай вобл.