Калупаўся во ў інтэрнэце сёння ды выпараў даўнюю-даўнюю песню «Девушка в платье из ситца». І ўспомнілася, як гэтая песня некалі адыграла, можна сказаць, лёсавызначальную ролю ў маім жыцці.
Пасля васьмі класаў збіраўся паступаць у культпрасветвучылішча ў Гродна. Нехта маці падказаў, кажа, ён у цябе ўсё ў гэтай самадзейнасці ўдзельнічае, то от хай бы ішоў па гэтай лініі. Мне самому ідэя такая спадабалася, бо і праўда мастацкая самадзейнасць доўга крочыла са мной па жыцці і да таго, і пасля. Таму маці адправіла ў вучылішча запыт, каб прыслалі ўмовы паступлення. Гэта ж не сёння, што зайшоў у інтэрнэт і ўсё прачытаў. Тады ў кожнай навучальнай установы былі аддрукаваныя спецыяльныя лістоўкі з умовамі паступлення — «Абітурыенту», яны й рассылаліся па запытах.
Прыслалі і мне такую лістоўку. Як сёння помню, сіненькая, ці сіненькім надрукавана. Я па сваёй дзіцячай наіўнасці яе доўга яшчэ захоўваў — дакумент жа.
Але змест гэтага «дакумента» нас не абрадаваў: для паступлення патрэбна была за плячыма музычная школа, за выключэннем толькі дзвюх спецыяльнасцяў — харэаграфія і ўдарныя інструменты. А скуль тая музычная школа ў Кулянах?.. От табе і на!.. І купі за рубель дваццаць, калі стоіць паўтара…
Як на сённяшні розум, то я б пайшоў і на харэаграфію — гэта ж так файна! Але тады для мяне харэаграфія была — фееееее!
А на ўдарныя інструменты мне хацелася, я ўжо гатоў быў. Але бацька нек кажа:
— Ой, Саша, і кім ты будзеш — барабаншчыкам? Та за цябе ж ніводная дзеўчына і замуж не пайдзе — некалі нават песня такая была:
Смешна… 🙂 Прыгадаю і я гісторыю пра песьню дзяцінства, таксама вяселля датычыцца. Любілі жа ж старыя паразмаўляць пра вяселле, памарыць, як яны будуць на тваім гуляць… але зараз не пра гэтае. Успомнілася гісторыя з дзяцінства, мо з канца 80-х. Я ў той час з бабай Маняй развучвала песню «Цячэ вада ў ярок»… мы яе па радыё слухалі зранку, бо яна ёй падабалася, а таксама, як я яе спявала. І вось неяк былі мы на вяселле ўлетку, ня памятаю, чые было, у хаце на нашым баку, паміж Патрызанам і намі, калі не памыляюся, усё ў бярозе было, лаўкі, палавікі, рушнікі, усё як мае быць. Звечарэла, спевы пачаліся. Тады гэта яшчэ не называлі «караоке». Бабе Мане, напэўна, вельмі хацелася, паказаць усім, як я спяваю… і запрасілі мяне праспяваць тую песьню. Ня памятаю, што мне заехала ў галаву, але разлавалася я моцна, што баба нейкі наш сакрэт усім выдае… я пад лаўку, надвор вылезла, і маршам дахаты, неаглядваючыся. Аднаго з маіх дзядзек за мной паслалі, даглядзець і запытацца, чаму я збегла. Я пасля доўга яшчэ крыўду трымала і слухаць адмаўлялася тую песьню. Зараз, думаецца, заспявала б на радасць бабе, і людзі б парадавалася, але тое тады было.
Паслухаць песню «Цячэ вада ў ярок».
Так, Воля, зараз шмат што хацелася б зрабіць, ды, на жаль, няма ўжо для каго… І мы ўжо не тыя… Старажытны філосаф меў рацыю, калі казаў, што двойчы ў адну і тую ж ваду немагчыма ўвайсці. Гэтак, як тая вада, даўно ўжо беззваротна сплыло і ўсё тое, пра што мы тут ўспамінаем. Няма магчымасці «адматаць кадр» і паўтарыць, а тым больш нешта змяніць… Адно ўспамінаць… Але ўспамінаючы, мы захоўваем памяць, у тым ліку і памяць пра тых, каго ўжо з намі няма. Але яны будуць тут прысутнічаць, пакуль хоць нехта пра іх помніць і ўзгадвае.