Гэтым разам узгадаем Маразевічаў. Тых самых, што жылі некалі ў Кулянах, і чыя кроў цячэ і ўва мне. Мала хто ўжо і ведае, што такое прозвішча было ў нашай вёсцы.

А між іншым, Маразевічы ў Кулянах жылі здаўна. Іх было не так многа, як Прэдкаў ці Гарбачоў, Качаноў ці Якутаў. Але згадваюцца яны ў метрычных кнігах Ружанскай царквы яшчэ ў першай палове XIX стагоддзя, і нават у рэвізскай сказцы ад 1816 г. То можна сказаць, што Маразевічы былі нашы, мясцовыя, не прышлыя.

Лёс гэтай сям’і ў пазамінулым стагоддзі прасачыць ужо цяжка. Мне вядомы адно мой прапрадзед Іван Маразевіч (а вось яго жонку, маю прапрабабку, як звалі, пакуль не ведаю).

Вядома мне толькі пра чатырох дзяцей Івана.

Самым старэйшым быў сын Сцяпан – бацька Полі Марозавае (гэтую жанчыну яшчэ шмат хто з кулянцаў павінен памятаць). Гады яго жыцця: 1884 — 1968. Акрамя Полі, у Сцяпана быў яшчэ сын, гэтаксама Сцяпан. Паводле кнігі “Памяць. Пружанскі раён”, радавы Сцяпан Сцяпанавіч Маразевіч 1911 году нараджэння прапаў без вестак у красавіку 1945-га.

За ім ішла мая прабаба Ганна – Гануся, як яе называлі (1893 году нараджэння). 14 мая 1912 г. яна пабралася шлюбам з Мікалаем Фёдаравічам Гарбачом (Гімбаром). У іх нарадзіўся мой дзед Антось, дочкі Маня (Гімбарыха) і Воля, а таксама малодшы сын Аляксей, якога так і звалі – Гімбар (адкуль гэтая мянушка ўзялася ў маіх продкаў і што яна значыць, я пакуль не дакапаўся). Прадзед Мікалай ляжыць на могілках у брацкай магіле – ўлетку 1944 г. расстралялі немцы 14 кулянцаў, у тым ліку і яго. А прабаба Гануся памерла ў 1970 годзе ўжо старэнькай і, як расказвалі, сівенькай-сівенькай бабулькай, пахаваная недалёка ад брацкае магілы.

У 1903 годзе ў Івана Маразевіча нарадзіўся сын Іосіф. Ён жыў у Поланску, мо ў прымы пайшоў, ці што (тут, насупраць Якуцэні хата стаяла, што згарэла ўжо за нашай памяццю). Яго так і называлі – палонскі Мароз, а хату — Марозава хата. У яго былі тры дачкі, дзве жылі ў Поланску, адна ва Ўласавічах. Памёр Іосіф Маразевіч, як сведчыць надпіс на помніку на палонскіх могілках, у 1977 годзе.

Прабаба Гануся са сваім братам Іосіфам. Паміж сабой моцна падобныя, і баба Маня Гімбарыха моцна падобная на сваю маці, і Поля Марозава, хто памятае, была на іх падобная таксама — усе як з аднаго цеста.

Быў у Івана Маразевіча яшчэ і сын Міхась. Казалі, што ён загінуў «на польскай вайне». Пакінуў па сабе двух сыноў — Міхася і Віктара. Жылі яны недзе тут, дзе Сапка хата. Але з’ехалі ўжо ў паваенны час ва Ўкраіну.

Так у Кулянах і звяліся Маразевічы. А прыгожае такое прозвішча…