Бацька наш неяк расказваў такую «байку». У аднаго мужыка ды была надта хітрая жонка. Як ставіць у печ варыцца які крупнік ці капусту, дык укіне туды кавалак добры скваркі.  А перад тым, як падаваць на стол, дастане яе, з’есць цішком, а мужыку аднаго таго крупніку, ці чаго там, налье. (далее…)

Гэтае выслоўе, якое на першы погляд можа падацца абсалютна бессэнсоўным, некалі часта ўжывалася ў гутарках сярод нашай радні па Калачах. Як зойдзе якая размова пра кошты, лічбы, падлікі, асабліва калі ў гэтых падліках ці коштах цяжка разабрацца і дайсці да якога толку, то баба Маня мая (Калачыха), бывала, абавязкова падвядзе такую рысу: «Як наша Волька казала, ні па дзевяць, ні па чом». (далее…)

Некалі, бывала, старыя вечарам летнім збяруцца на лавачцы ды балэкаюць да цямна, успамінаюць нешта, пераказваюць розныя гісторыі. От, здаецца, каб цяпер — не адыходзіў бы! Адно ўключай дыктафон — кніжкі па тых  успамінах ды гісторыйках можна было б пісаць. Памятаю, як адно зайходзіла размова пра перспектыву дажываць старасць у дзяцей, то дзед Мішка наш (Прэдкаў) расказваў заўсёды такую «байку». (далее…)

Бывае ж так, што сустрэліся людзі, перагаварылі нешта ды разышліся. Нічога асаблівага не здарылася, нічога важнага не казалася, ва ўсякім выпадку такога, каб пасля гэтае сустрэчы сто гадоў і больш паўтаралася ды перадавалася з пакаленне ў пакаленне. А яно возьме дый так станецца. (далее…)

Рэдка ўжо можна пачуць гэты выраз, мала хто ўжо можа зразумець яго значэнне, і яшчэ меньш знойдзем тых, хто ведае, з чаго яно пайшло… А каб ведаць сэнс гэтага выразу, то трэба ведаць менавіта саму гісторыю яго ўзнікнення. (далее…)

Гэты выраз усе мы чулі вельмі часта з ранняга дзяцінства, асабліва ад старых. Калі нешта паклалі, а пасля шукаюць і не могуць знайсці, кажуць: “Прапаў (прапала), як кампора…”. Не ведаю, як вам, а мне, памятаю, малому, гэтае слова заўсёды падавалася смешным, і было дужа цікава, што гэта за кампора такая, што яе так часта ўзгадваюць, як бы гэта на яе паглядзець…

(далее…)

Так у нас заўсёды казалі пры сутыкненні з нечым незразумелым, альбо калі нешта ў працы не атрымлівалася, ня ладзілася штосці. Вось робіць нешта чалавек, і здаецца, што ўсё правільна робіць, а вынік раптам зусім не той, што чакаўся, альбо ніякага выніку. І чалавек, чухаючы патыліцу, недаўменна , а то і з горыччу ці злосцю, вымаўляе: ну, што за мара?!.. (далее…)

Гэты выраз быў некалі даволі распаўсюджаным у нашых продкаў, напэўна і вы яго няраз чулі ад старых. Сёння яго рэдка пачуеш, бо выцеснена рускім брыдкаслоўем на “Х..”, якое без кроплі сораму ўжываецца што старымі, што малымі, дзе трэба, дзе не трэба. (далее…)